( )

Ao principio sintes unha sensación de enfado, rabia e incomprensión.
Queres gritar.
Gritar e pensar que nada é certo, que o que está pasando é imposible.
Entón veñen as lágrimas, que por desgracia en ocasións así son incontrolables.
Lágrimas que teñen en común unha soa cousa, un mesmo motivo.
Mentras iso pasa preguntaste que estará pensando, que fará, se só es ti a que non entende nada.
Comezan a virche os recordos, imaxes que pasan pola túa mente a unha gran velocidade, momentos difíciles de olvidar.
E despois ven  a búsqueda dun  "por que"
Resignación,- pensas.
Resignarte a que o tempo pase, esperar que eso cure o que ahora sintes.
Amor?
O amor esta presente en cada instante, en cada minuto no que te sintes soa, cada segundo no que o necesitas máis.
Secaste as lágrimas e intentas facerte a forte, creerte que todo irá ben, que ti podes, que todo estaba ben antes de esto,
pero entonces miras atrás, e que ves?
ves que antes non habia nada, só vacío.
Entóns só che queda unha cousa: esperar.
Esperar algo que quizáis nunca pase, pero as despedidas son demasiado tristes, e eu persoalmente, non creo nelas.